In dit blog lees je alles over ons bezoek aan Bamboo Elephant Family Care in Chiang Mai (Thailand) en onze tocht met de scooter naar Pai. Wanneer we de sanctuary binnenlopen zie ik de olifanten al staan! Mijn buik begint een beetje te kriebelen, ik vind het toch wel spannend. Straks gaan ze op mijn voeten staan of duwen ze me omver!
We worden naar een van de verhogingen geleid die in de sanctuary staan. Hier kunnen we op bankjes zitten. Een van de grotere olifanten komt direct even gedag zeggen. “Toy toy,” zegt een van de mannen die bij de sanctuary werkt. Dit betekent blijkbaar “achteruit”. De olifant luistert goed en laat ons voor nu even met rust.
Dezelfde man begint met het geven van een uitleg over de sanctuary en over Indische olifanten. Hij vertelt hoe de olifanten hier terecht zijn gekomen. Ook legt hij het verschil uit tussen Indische en Afrikaanse olifanten. Als ik zijn uitleg mag geloven zijn Indische olifanten “klein” in vergelijking tot Afrikaanse. Ik kan het mij bijna niet voorstellen, deze olifanten zijn al enorm. Na de uitleg is het tijd om de olifanten te voeren. We lopen naar de verhoging die tegenover staat van waar we nu zitten. Hier staan manden met kleine bananen. We mogen deze aan de olifanten geven. Ze doen het een keer voor. Via de verhoging lopen ze richting de olifanten en zeggen ze: “bon sung”, dit betekend mond open. Ze leggen de bananen zo, hups, in de mond van de olifanten. Wat ziet de mond van een olifant er eigenlijk gek uit zeg! Gelukkig mag je de bananen ook in de slurf leggen, waarna de olifanten ze zelf vakkundig naar binnen werken.
De olifanten voeren in Chiang Mai
De olifanten staan lichtjes ongeduldig te wachten en we doen ons best om alle olifanten even veel te geven. Er klinkt een hoop getoeter en tevreden gesmak. De olifant achter mij voelde zich volgens mij een beetje achtergesteld, want met een enorme klap slaat hij zijn slurf op de verhoging, alsof hij wil zeggen: ‘hallo?! Ik ben er ook nog!’ Uit schrik gooi ik bijna m’n banaantjes weg. De mensen van de sanctuary zeggen mij dat hij hiermee “dankjewel” zegt, maar ik weet het nog zo net niet. Ik besluit hem maar snel wat extra bananen te geven.
Olifanten eten blijkbaar wel 150 kilo per dag, dus na de bananen krijgen ze ook nog een hoop bamboo gevoerd. Dit gebeurt in het midden van de sanctuary. Nu we een beetje gewend zijn geraakt aan de olifanten mogen we tussen ze door lopen en ze aaien. Tijdens het aaien mogen we “dee dee” tegen ze zeggen, dit betekent iets als goedzo/good boy. Dit stelt de olifanten op hun gemak. Het is zo’n bijzonder gevoel om zulke reusachtige dieren te aaien. De huid van een olifant voelt ook gek. Ik moet mezelf soms even knijpen want het is net alsof ik droom.
Het olifanten “medicijn” maken
Nadat we ze ongeveer een halfuurtje hebben geaaid en de olifanten alle bamboe opgepeuzeld hebben is het tijd voor het volgende onderdeel. We worden weer meegenomen naar de verhoging waar we begonnen. Hier krijgen we een uitleg over het maken van een “olifantenmedicijn”. In feite houdt dit in dat de medewerkers van de sanctuary verschillende ingrediënten mixt en dit driemaal per dag aan de olifanten voert. Dit “medicijn” verbeterd de stoelgang van de olifanten. We mogen zelf helpen om dit te maken. Er gaat onder andere banaan (voor de smaak), zout (om de olifanten dorstig te maken: dan drinken ze meer water) en hele vieze takjes in (we mochten het proeven, ik weet niet of ik ooit zoiets bitters heb geproefd). Dit alles wordt in een soort gat gegooid. Bij dit gat is een mechanisme van hout gebouwd waarmee we de boel kunnen prakken. Hiervoor moet iemand met zijn voet de enorme balk omhoog duwen, om het daarna te laten vallen. Hierdoor valt een andere balk steeds in het gat en wordt het goedje geprakt. Na een tijdje besluit ik dat ik dit klusje wel even van iemand over kan nemen. Nou, na een minuutje heb ik daar ook spijt van. Ik spreek met mezelf af geen legdays meer te skippen, want dit lijkt helemaal nergens op.
De boel is geprakt en de groep begint het goedje te voeden aan de olifanten. Ze krijgen allemaal evenveel. Hierna is het tijd om een klein stukje te wandelen met de olifanten. Terwijl we het verhoginkje afstappen komt het baby olifantje van een maand oud onze kant op gewaggeld. Hij is de hele tijd al erg speels en heeft het dit keer gemunt op mijn vriendin. Hij begint speels tegen haar aan te duwen. “Ik begreep eerst niet waarom iedereen voor hem wegrende, maar nu wel: hij is hartstikke sterk!” zegt ze. De man van de sanctuary legt uit dat het olifantje maar liefst 150 kilo weegt.
Wandelen met olifanten
We wandelen tegen een berg op, het is erg interessant om te zien hoe de dieren zonder enige moeite de berg op lijken te komen en onderweg nog wat bamboe meerukken. Ook blijven een aantal bomen niet ongeschaad wanneer ze gebruikt worden als schuurpaal voor de olifanten. We zetten de weg naar beneden in omdat we alweer naar het laatste onderdeel gaan: het wassen van de olifanten. Ik zou ik niet zijn als ik onderweg niet zou uitglijden: Thailand heeft mij weer eens doen inzien hoe onhandig ik ben. Gelukkig deed het geen pijn en word ik snel overeind geholpen door de leider van de sanctuary. Hij blijft vervolgens dicht in mijn buurt en grijpt me vast wanneer het weer mis dreigt te gaan. Op deze manier kom ik toch nog heelhuids beneden.
Baddertijd voor de olifanten!
We schieten snel onze bikini’s en zwembroeken aan en waden ons in het kleine meertje. De olifanten staan hierin en eten de bamboe aan de zijkanten van dit meertje. Ik vind het een beetje eng maar ik besluit toch wel eventjes de grootste olifant te wassen. Deze is misschien wel erg groot, maar wel heel rustig. Zachtjes ga ik met het borsteltje over zijn huid. Hij lijkt het zelf amper door te hebben en graast rustig verder. Plots hoor ik achter mij een hoop gestommel. Ik kijk om en ik zie dat het baby olifantje opnieuw mijn vriendin als stoeipartner heeft uitgekozen. Hij duwt haar door het water heen en ze heeft moeite om boven te blijven. Iedereen schiet snel te hulp en het baby olifantje wordt weggeleid. Ik haast me snel richting mijn vriendin om te kijken of alles goed gaat, maar gelukkig is er niks aan de hand: ze komt zelfs niet meer bij van het lachen. “Ik hoop dat mijn GoPro aanstond en dat ik dit heb gefilmd!” Gekke meid, ik ben blij dat ze erom kan lachen.
Dan is het tijd om de middag af te ronden. We bedanken alle medewerkers voor de mooie dag die we hebben gehad. Ik werp nog een blik op de olifanten voordat ik definitief de sanctuary verlaat. Met een taxi worden we terug gebracht naar het centrum van Chiang Mai, waarbij we worden afgeleverd bij ons hostel.
Op de scooter van Chiang Mai naar Pai
Veel tijd om alle indrukken te verwerken hebben we niet, want de volgende dag staat het volgende avontuur alweer op de agenda: we gaan op een scooter naar Pai! Ik ben stiekem een beetje nerveus, want ik heb pas een keer eerder op een scooter gezeten en ik heb gehoord dat het best gevaarlijk kan zijn om in Thailand te rijden. Maar ik heb veel vertrouwen in mijn eigen rijstijl en ik besluit de gok te wagen.
Wie op de scooter naar Pai wil mag zijn borst wel nat maken: het is een weg die de bergen in gaat en zo’n 3-4 uur duurt met maar liefst 762 bochten. Ja, dat lees je goed, 762 bochten. Als dat nog niet genoeg is moet je ook nog eens goed opletten voor tegenliggers: Thaise chauffeurs hebben nog wel eens de neiging om op jouw rijbaan te komen tijdens het nemen van een bocht. Ik begin me ondertussen af te vragen waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen.
We huren onze scooters bij Bamboo Bikes Chiang Mai. Dit bedrijf vraagt geen paspoort als onderpand maar inplaats daarvan kun je 2000 Baht inleveren als borg. De vrouw van Bamboo Bikes vraagt ons een scooter uit te kiezen. Ik werp zorgvuldig een blik op de scooters. Ze zien er allemaal eigenlijk wel netjes en vrij nieuw uit. Ik kies voor een witte, mijn vriendin voor een oranje. De vrouw vraagt ons om foto’s te maken van de scooters. Dit vind ik wel fijn, zo krijg je achteraf geen gezeur over krassen die er al wel of niet zaten.
Zodra de betaling is geregeld stappen we op de scooter. Uhm… hoe krijg ik hem eigenlijk aan de praat? “Pssst, hoe krijg ik dit ding aan?” vraag ik zo onopvallend mogelijk aan mijn vriendin. “Rem indrukken en op dat knopje drukken!” De vrouw van de rental heeft mij volgens mij door en vraagt: “You know how to ride?” “Yes,” zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. Ze kijkt me twijfelachtig aan en ik geef haar geen ongelijk: ik geloof mezelf ook niet helemaal. Voordat we wegrijden test ik de remmen nog even snel door een vaartje te maken en ze goed in te drukken. Het lijkt allemaal in orde te zijn. Dan is het echt tijd om te vertrekken. Voor ik het weet rijd ik over de wegen van Chiang Mai, op weg naar Pai.
