Na Zakynthos afgelopen jaar te hebben bezocht, reisden mijn vriend en ik deze zomer samen met vrienden van ons af naar Malia, een bruisende stad aan de noordkust van het Griekse eiland Kreta. Vanuit daar maakten we in onze huurauto onder andere een roadtrip door het berglandschap en langs de kustlijn van Noord-Oost Kreta.
Het Kretaanse berglandschap
Onze rit startte ’s morgens vroeg in Malia, de populaire, drukke uitgaansstad waar we verbleven. We hadden er voor een paar dagen een auto gehuurd en gevraagd naar wat aanraders om heen te rijden. Aan de hand daarvan hadden we een globale route uitgestippeld ten oosten van Malia, die ons via verschillende oude Griekse dorpjes door het Lassithi Plateau naar de Dikteon grot in Psychro moest leiden. Daarna wilden we nog verder rijden naar het kustplaatsje Agios Nikolaos, om daar een frisse duik in zee te nemen en vervolgens langs de kustlijn terug te rijden naar Malia. Met die route bij de hand vertrokken we in de gehuurde Volkswagen Polo richting het binnenland. Vanuit Malia reden we binnen enkele minuten door het berglandschap van Kreta, waar de berggeiten onverstoorbaar naast de wegen stonden te grazen en het aantal gebouwen steeds schaarser werd. Hoewel mijn lichaam er altijd enigszins tegen protesteert door middel van pijnlijke oren en een wagenziek gevoel, vind ik zo’n berglandschap toch altijd weer een indrukwekkend gezicht. Ook verbaasde ik me over de grote hoeveelheid groen die, ondanks de hoge temperaturen en het droge weer op Kreta, toch te zien was in de bergen.
Het Lassithi Plateau, Kreta
Na een uurtje toeren door de bergen en een paar fotostops kwamen we langzaam maar zeker weer in de bewoonde wereld. Kleine Griekse dorpjes met oude huisjes en rommelige tuinen waren nu ons uitzicht. Na een tijdje begonnen we ons af te vragen of we nog wel goed zaten. We hadden de bordjes met daarop ‘Lassithi Plateau’ gevolgd, maar van het ene op het andere moment stond er niets meer aangegeven en de navigatie wilde ons alsmaar over zandweggetjes verder het binnenland in sturen. Dat kon niet, omdat we met de huurauto niet off road mochten gaan, dus we bleven aan het keren. We besloten daarom een tussenstop te maken bij een kleine ‘taverna’ in een van de dorpjes. Daar keken we nog eens goed naar de kaart en opeens realiseerden we ons dat we ons al midden op het plateau bevonden. Misschien komt het doordat we Nederlanders zijn en thuis niet anders gewend zijn, maar het was ons nog niet direct opgevallen dat het landschap dat we doorkruisten zo goed als volledig vlak was en dat we niet langer door de bergen heen reden, maar er door werden omringd.
Na een verse jus d’orange en een klein ontbijtje in de taverna, wat we overigens voor veel te weinig geld bij de super vriendelijke, Griekse serveerster afrekenden, stapten we dus weer in de auto en vervolgden we onze weg over het Lassithi Plateau. Vanuit de auto genoten we van het uitzicht over de hoogvlakte. Leuk aan het plateau zijn vooral de provisorische windmolentjes die je overal ziet. Het plateau staat bekend om deze molentjes, die traditioneel gebruikt werden voor het oppompen van water. Sommige zijn nog in gebruik, maar de meeste zijn vervallen en lijken al jaren niet meer in functie. Toch zorgen de molentjes met hun witte vlaggetjes in combinatie met de blauwe lucht en de begroeiing er omheen voor een vrolijk, zonnig uitzicht.
De Dikteongrot
Een tijd lang reden we over de hoogvlakte, die met haar 25 vierkante kilometer de grootste van Griekenland is. De molentjes schoten aan alle kanten aan ons voorbij, maar toch merkten we na niet al te lange tijd ook dat het landschap alweer wat heuvelachtiger begon te worden. Binnen een klein half uur reden we het eerste bergdorpje weer binnen. Door de smalle straatjes volgden we de weg omhoog en we kwamen al snel uit in het dorpje Psychro, waar de Dikteongrot ergens moest zijn. De grot wordt ook wel de Grot van Zeus genoemd. Die benaming is ontstaan doordat de grot volgens de mythes van de oude Grieken de plaats is waar hun oppergod Zeus werd geboren.
Eenmaal in Psychro parkeerden we de auto op een overvolle parkeerplaats. De weg naar de beroemde grot was niet moeilijk te vinden: we hoefden alleen maar de hordes toeristen te volgen. Zo kwamen we al snel uit bij het begin van een bergpad, waar we taxi-ezels aangeboden kregen om ons omhoog te dragen. Die sloegen we vriendelijk af, het leek ons gewoonweg niet nodig, en we startten te voet aan de tocht omhoog. Volgens de bordjes was het maar 500 meter bergop, maar eenmaal boven voelde het alsof we het dubbele hadden afgelegd. We kwamen bezweet en uitgeput bij de ingang van de grot aan en hadden er toch lichte spijt van dat we niet per ezel omhoog waren gegaan. Gelukkig bood de grot voldoende verkoeling en was ze de wandeling ook meer dan waard. Ik had zo’n druipsteengrot nog niet eerder gezien en vond de afdaling een bijzondere ervaring. Behalve de indrukwekkende stalagmieten en stalactieten in de grot, werden we eenmaal boven bovendien ook nog eens getrakteerd op een prachtig uitzicht over de hoogvlakte. Daar pas zagen we hoe vlak het landschap waar we doorheen waren gereden echt was en hoe groot het contrast was met de rest van de omgeving.
Agios Nikolaos
Toen we de grotten weer uit waren en wat waren afgekoeld, wandelden we naar beneden, terug naar de parkeerplaats. Hoewel het nog steeds erg warm was, was de weg omlaag een stuk aangenamer dan de weg omhoog en konden we nu iets meer genieten van het uitzicht vanaf het bergpad. Eenmaal terug in de auto, die gelukkig goede airco had, vervolgden we daarna onze roadtrip richting de laatste stop van die dag: Agios Nikolaos. Dit havenstadje is vernoemd naar Sint-Nikolaas, de beschermheilige van de zeelieden. Het was nog een dik uur door de bergen rijden naar Agios Nikolaos, maar dat was voor ons geen enkel probleem. De uitzichten tijdens de rit waren opnieuw spectaculair en het uur in de auto vloog voorbij. Toen we eenmaal in het stadje waren, werden we aangenaam verrast door het rustige strandje hier. We waren de drukke, overvolle stranden van Malia gewend en die stonden in scherp contrast met dit strand. Er waren wel wat toeristen, maar dat waren er aanzienlijk minder dan in Malia. Wel lag er een haventje bij het strand, wat de baai toch aardig levendig maakte. Na eerst wat geluncht te hebben - hoewel we al veel gezien hadden die ochtend was het nog geen 14.00 uur - spreidden we onze handdoeken uit, huurden we twee parasols voor de nodige schaduw en gingen we gewapend met onze snorkelsets de zee in. Het was er fijn snorkelen. Het water was vrij helder en vlak voor de kust van Agios Nikolaos ligt bovendien een kleine rotsformatie in het water. Daar leven allerlei visjes, niet heel groot, maar wel leuk om te zien en tussendoor te zwemmen.
De rest van de middag brachten we door op het strand, waar we zonnen afwisselden met zwemmen en snorkelen. Richting de avond pakten we onze spullen weer in en vertrokken we terug naar Malia, wat maar een half uurtje rijden was vanuit Agios Nikolaos. Daar konden we terugkijken op een geslaagde roadtrip door Noord-Oost Kreta.
