Toerist in eigen land
Inmiddels zal het de meeste lezers wel duidelijk zijn dat het mijn doel is om mensen te inspireren op reis te gaan in eigen land. Verre reizen worden al gauw interessant en fascinerend gevonden, maar niet iedereen kan die betalen of er de benodigde tijd voor vrijmaken. Bovendien valt er in ons eigen land ook genoeg moois te ontdekken. We hebben hier misschien geen tropische eilanden met palmbomen, maar wel prachtige Waddeneilanden met uitgestrekte witte zandstranden! Hoog tijd dus om verslag uit te brengen van de twintig Nationale Parken die Nederland rijk is. In deze blog lees je alles over Nationaal Park Schiermonnikoog.
Nationaal Park
Schiermonnikoog is één van de meest ongerepte eilanden in de Waddenzee en behoort tot de natuurlijkste gebieden van Nederland. In het Nationaal Park vind je naast kilometerslange en immens brede witte zandstranden ook duinen, bossen, kwelders, wadden, polders en zoetwatermeren. Er wonen weinig mensen (nog geen duizend) en superveel vogels (heb ze niet allemaal geteld, maar zeker wel een paar honderdduizend) waardoor het eiland wordt geprezen om zijn rust (op het gekwetter van de vogels na dan).
Autovrij eiland
Om die rust in stand te houden én omdat het hele eiland (behalve het dorpje) tot het Nationaal Park behoort, mag je er niet met je auto op komen. Toen mijn vriend in ik hier in augustus op vakantie gingen hebben we die dus lekker op het vasteland laten staan. Zeker als je normaal gesproken voor je werk elke dag minimaal vier uur in de auto zit (waarvan het merendeel dwars door de drukke ochtendspits terwijl 99% van de mensen op deze aardkloot niet kan rijden), is het werkelijk een bevrijding om overal naartoe te lopen of fietsen (zonder het storende geluid van ronkende motoren of de vieze geur van dampende uitlaatgassen).
Kamperen of creperen
Met de veerboot kom je binnen een uur aan op Schiermonnikoog en vanaf de pier kan je eenvoudig een taxi nemen zodat je niet het hele eiland over hoeft te slepen met je bagage. Aangezien wij als natuurliefhebbers het liefste kamperen (en dus nogal wat zooi meenemen) was dat zeer aangenaam (want kamperen is leuk, creperen niet nodig). Beetje jammer dat vriendjelief meteen na aankomst op de camping een mes in zijn knie stak toen hij iets wilde afsnijden. De wond moest gehecht worden en minimaal twee weken schoon en droog blijven. Wat knieën betreft zouden we wadlopen die vakantie dus niet meer onder de knie krijgen, aangezien je daar zowel redelijk nat als best vies van wordt. Ach nou ja, gelukkig mochten we nog wél fietsen van de dokter.
I want to ride my bicycle, I want to ride my biiike
Overal op het eiland zijn fietsen te huur waarmee je eigenlijk niet op het strand mag rijden, maar er is geen mens die dat controleert (en zelfs meneer de fietsverhuurder himself zei dat het best kon op een reguliere stadsfiets). Drie keer raden wat wij stiekem gedaan hebben! In een middagje tijd fiets je gemakkelijk langs een paar bezienswaardigheden aan de westkant van het eiland: langs de onderkaak van een blauwe vinvis (reusachtig), voorbij de rode en witte vuurtorens (prachtig) en langs de bakens Willemsduin en Kobbeduinen (lelijke driehoekige bouwsels in de kwelders van de duinen, die in het verleden de weg wezen aan voorbijvarende schepen en nu geen enkel nut meer hebben, behalve het landschap vreselijk ontsieren).
Zonneschijn en zadelpijn
Op de tweede dag besloten we dat we met de fiets best het meest oostelijke puntje van het eiland konden gaan bekijken. Schiermonnikoog is niet zo groot en op de kaart lijkt het helemaal niet zo ver, maar toen we toch al zeker vijftien kilometer op een normale stadsfiets door een hobbelig moerasachtig natuurgebied aan het trappen waren kwamen we daar een beetje van terug. Op een oude fiets moet je het leren zeggen ze wel eens, maar als je het mij vraagt zou ik lekker een luxe fiets te huren met superveel versnellingen (of nog beter: een elektrische). En misschien toch maar niet met de fiets over het strand rijden, want dat is fucking zwaar. Wat je natuurlijk ook gewoon kunt doen is die hele oostelijke kant van het eiland laten zitten en met je kont op een handdoek bij het strand gaan zitten. Dat is pas écht relaxed en past beter in het Bounty eiland thema (alleen hebben wij allebei zwaar ADHD en raken we na drie minuten stilzitten op een handdoek een soort van in complete paniek).
Een zee aan ruimte
Het Bounty strand meet op haar breedst maar liefst één kilometer en is hiermee één van Europa’s breedste. Letterlijk een zee aan ruimte dus, en zo heb ik het hele eiland eigenlijk wel ervaren. Het lijkt net alsof de tijd hier stil staat en al je zintuigen op scherp stelt. Je ziet opeens de bloemen in de duinen, voelt de wind in je haren, hoort de vogels op de kwelder, proeft de zilte smaak van de zee en ruikt de modder op het wad (wat overigens echt onwijs stinkt, maar ook dat heeft zo zijn charme). Een eiland om op tot rust te komen. Dus ben jij net als de rest van de westerse samenleving wel eens moe, overspannen, gestrest of burn-out en kan je een strandvakantie op een Bounty eiland niet betalen? Pak dan de boot naar Schiermonnikoog en vergeet niet om daar mijn volgende blog te lezen!
