Na mijn reis door Thailand besloot ik dat ik weer een reis wilde maken, alleen dit keer om anderen te helpen. Een vriendin, Gabrielle, heeft een stichting genaamd “Inside The Same”. Deze organisatie helpt kinderen met albinisme in Tanzania. Toen ik hoorde dat er een reis op de planning stond en zij nog hulp konden gebruiken was de keuze snel gemaakt om mee te gaan.
Voorbereiding reis Tanzania
In de weken daar aan vooraf was ik vooral bezig met me inlezen over albinisme. Wat houdt dit precies in en waarom hebben kinderen in Tanzania de hulp zo hard nodig. Albinisme is een zeldzame genetische afwijking. De huid is heel bleek, waardoor het snel verbrand en de kans op huidkanker dus velen malen groter is. Mensen met albinisme hebben over het algemeen een (zeer) slecht zicht. In Nederland is het hebben van albinisme geen probleem, in Tanzania daarentegen is niet alleen de zon een grote vijand, maar vooral de zogenoemde medicijnmannen. Ze geloven dat ledematen, ingewanden en haar van mensen met albinisme geneeskrachtig werkt, de toekomst kan bepalen en geluk brengt. Dit is de reden waarom er inmiddels veel kampen/opvanghuizen zijn waar kinderen met albinisme wonen. Sommigen van hun zijn afgestoten door hun ouders, sommigen zijn voor hun veiligheid daar gebracht. Er is een gebrek aan geld en goede zorg. Ik zat al snel helemaal in het verhaal en had de kindjes daar zo waar al een klein beetje in mijn hart gesloten. Het was al een stukje mentale voorbereiding, maar echt klaarmaken op in wat voor situatie je daar terecht komt is heel lastig. Achteraf is het zelfs met woorden en beelden nog lastig over te brengen wat ik echt heb meegemaakt.
Op de website van de stichting kun je alle informatie bekijken www.insidethesame.com
Eerste indrukken
Tijdens mijn 2 weken durende reis heb ik mijn hulp mogen bieden op drie verschillende plekken. In Dar el Salaam konden we op een rustige plek wennen, bij het Leger des Heils. Hier zaten wij op een beveiligd terrein en was de situatie voor onszelf ook redelijk goed. Er zijn maar weinig kinderen, omdat het vakantie is en de meeste kinderen die tijd bij hun ouders doorbrengen. Met een binnenlandse vlucht ging de reis verder naar Lamadi, waar wij in een kleinschalig kamp met ongeveer 60 kinderen Sister Helena mogen helpen. Bij aankomst komen er meteen heftige emoties los doordat de kinderen, die ons niet kennen, meteen op ons af komen en zo blij zijn om ons te zien. Ze zingen welkomst liedjes, knuffelen met ons en willen ons meteen niet meer loslaten. De kinderen eten met hun handen uit een soort van hondenbakje, hebben geen speelgoed en gaan in bad in een teil. De kinderen zingen alsnog liedjes over hoe blij ze zijn en lopen met een lach rond, zij weten niet beter. In het laatste kamp in Shinyanga verblijven ongeveer 200 kinderen. Hoge hekken, met beveiligers ernaast, handjes van kinderen door het hek die aandacht van je willen, een aanblik wat je niet snel vergeet. Kinderen hebben weinig tot geen bezit. Enkele kledingstukken in een koffer is vaak het enige wat ze hebben.
Missie van de reis
Het grootste onderdeel van deze reis is het sanitair bouwen in het kamp in Lamadi. Dit draagt bij aan een betere hygiëne. Wij hebben ook veel zonnebrand, kleding en speelgoed meegenomen om overal uit te delen. We gebruiken sponsorgeld om eten en medicijnen te kopen waar het nodig is. Daarnaast is de bewustwording een belangrijk onderdeel. Voorlichting geven op bijvoorbeeld scholen en zorgen voor een betere leefomgeving voor de kinderen. Naast deze belangrijke doelen zijn we er natuurlijk ook om de kinderen liefde en aandacht te geven.
“God created our skin tones with beautiful variety, but all of our souls are the same colour”
Aangrijpend
Alle dagen zijn een aaneensluiting van heftige gebeurtenissen. Er komen emoties naar boven die ik snel weer wegstop, maar bij terugkomst heb moeten verwerken. Stuk voor stuk is er over elk kind een persoonlijk verhaal wat je je niet bedenken kan. De een is aangevallen door medicijnmannen, de ander is afgestoten door de familie, de ander is ernstig ziek. Sommigen hebben geen ouders meer, sommige ouders willen hun kind niet meer zien en maar van enkele kinderen komen de ouders af en toe op bezoek. Kinderen die vragen of je hun moeder wil zijn, of je ze mee wilt nemen, niet meer los wilt laten. Ze doen alles voor je aandacht. Niet alleen zijn deze dingen afschuwelijk om mee te maken, zelf zaten we ook niet in al te beste omstandigheden. Het is een risico om in de niet al te beste wijken dit vrijwilligerswerk te doen. De angst stond ons dan ook flink in de ogen toen we werden opgepakt door de politie, waar we uiteindelijk met een sisser onderuit zijn gekomen. Zelf ook niet de hygiëne te hebben en het voedsel wat we in Nederland gewend zijn en ziek worden, ja we hebben wel wat doorstaan. Maar niks weegt op tegen in welke omstandigheden deze kinderen leven. Dat maakt het alles waard om deze reis gemaakt te hebben.
Madirisha (1 jaar) is maar net ontsnapt aan de dood. Zijn oma had moordenaars ingehuurd om hem te doden. Oma zei tegen moeder: “why should we all live in poverty when we have an albino child we could kill and get money for- you have billions of shillings on your back!” Moeder is gevlucht en heeft Madirisha voor zijn veiligheid bij Sister Helena achter gelaten.
Terugkomst
Hoe fijn is het om na zo’n reis terug te komen, een lichtknopje in te drukken en er gaat licht branden, de kraan open te draaien en er komt water uit, een supermarkt vol met goed voedsel te hebben. Een waardering in overvloed voor alles wat ik heb. Maar ook de keerzijde daarvan, een afkeer naar alles wat ik heb maar eigenlijk helemaal niet nodig heb. Dit voelt helemaal niet eerlijk. Waardering voor wat ik heb is na Tanzania enorm gegroeid. Met deze ervaring is mijn leven een heel stuk rijker, de kinderen hebben een plekje in mijn hart en het liefst had ik ze allemaal met me meegenomen. Alle beetjes helpen en ik ben blij dat ik ze een beetje van mijn liefde heb kunnen geven. Een onvergetelijke ervaring.
Spread the word: On the inside we are all the same!!!
