De zuidkust van Turkije

Vanuit Istanboel zijn we gelijk doorgereden naar het zuiden van Turkije, want we hadden half november een afspraak in de toeristische kustplaats Kemer. We zouden een tijdje op een paardenranch verblijven, waar we ritten door de natuur zouden maken in ruil voor wat hulp met de paarden en met de toeristen.

Helaas was het regenachtig en hebben we dus maar één rit kunnen maken; naar een plek waar in de lente en zomer een prachtige waterval naar beneden komt, maar waar nu weinig water te zien was. Jammer! Toch was de omgeving prachtig en waren de paarden lief. We rijden dus verder, om de rest van de kustlijn tussen Antalya en Fethiye te gaan bekijken.

De oude stad Olympos

Het is weer lekker zonnig en we willen graag nog wat meer zien van de zuidkust van dit land. Ver hoeven we daarvoor niet te rijden, want de afslag naar Olympos is maar 25 minuten vanaf Kemer. Onderweg komen we ook nog het bordje naar Phaselis tegen, een andere oude stad, maar wij hebben gekozen voor Olympos. Via het kleine dorpje Cirali komen we op een weg langs het strand, waar we in deze tijd van het jaar gratis kunnen parkeren.

Via het strand lopen we naar de achteringang van de beroemde historische plaats, waar een rivier uitmondt in de zee. Meteen zien we om ons heen allerlei oude stenen, die ooit onderdeel waren van gebouwen. Iets verderop vinden we de resten van de oude brug over de rivier en aan de andere kant staat een bordje dat de weg wijst naar een graftombe.

We struinen door de ruïnes heen en kijken onze ogen uit. Vooral het amfitheater midden tussen de bomen vinden we erg mooi, ook al is er nog maar een gedeelte van te zien. Ondertussen zijn onze benen moe geworden, dus we verlaten deze interessante geschiedenis weer om terug te lopen naar het strand.

Hoewel er overal bordjes staan over de schildpadden die hier broeden, zien we geen nesten. Dat zal dan wel liggen aan dat het geen zomer meer is! Als we terug zijn in Cirali, besluiten we om de verderop gelegen chimaera over te slaan. We zijn veel te moe! Toch is dit een plek die we ooit nog eens willen zien, want er schijnt vuur uit de rotsen te komen. Daar komen we dus een andere keer voor terug!

De kustroute langs de rotsen

Als we de hoofdweg weer op rijden, zien we ongeveer een halfuur niets anders dan bergen. Dan komen we door het stadje Kumluca, van waaruit we de kust weer bereiken. Het is nog maar een klein stukje naar Finike, waar we de auto parkeren en naar de boulevard wandelen.

Finike is een kleine plaats, maar het heeft een prachtige ligging aan de zee en je kunt merken dat het hier in de zomer erg druk kan zijn. Nu is er echter bijna niemand op straat. Aan de boulevard zijn nog enkele strandtentjes open en bij één ervan bestellen we een heerlijke kop koffie. Het volgende stuk van de route voert ons langs kliffen die ons doen denken aan de kustweg in Californië. Om extra van de mooie uitzichten te genieten, rijden we langzaam en stoppen we ergens om wat foto’s te maken.

Dan komen we aan in Demre, onze volgende stop. Het strand is hier prachtig: het is breed en het zand lijkt perfect om je handdoekje op uit te spreiden. Wij pakken onze vlieger, want daar is het nu heerlijk weer voor!

De heilige Nicolaas

Vlakbij Demre ligt ook de historische plaats Myra. Wij Nederlanders kennen deze plaats als de geboorteplaats van onze eigen Sinterklaas, ook al zegt de traditie dat de goedheiligman uit Spanje komt. De Heilige Nicolaas was een bisschop in het Myra van de 4^e eeuw, dat toen de hoofdstad was van Lycië.

De verhalen over Nicolaas zijn altijd mondeling overgedragen, waardoor het nu niet meer zijn dan legenden. Zou hij echt een beschermheilige zijn geweest? We kunnen er helaas alleen maar naar gissen. Toch is er in Myra een mooie herinnering overgebleven aan de bisschop, want delen van de oude stad zijn teruggevonden onder de aarde. Het amfitheater is prachtig en ook de rotswoningen zijn erg bijzonder om te zien. Onmisbaar tijdens een tripje langs de zuidkust van Turkije!

De verzonken stad

Op het strand van Demre hebben we een tip gekregen van een local, die zei dat we de verzonken stad bij Kekova eiland zeker niet mogen missen. We rijden dus de 15 kilometer lange weg naar het dorpje Kaleüçağız, vanwaar in de zomer vele bootjes met toeristen vertrekken.

Ook nu staan er vissers te wachten op bezoekers, maar wij besluiten om eerst een stuk te gaan lopen. Er loopt hier een gedeelte van het langeafstandswandelpad ‘de Lycische Weg’, die ons voert naar een verborgen pareltje: het Simena kasteel.

Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht over Kekova en over de omliggende zee en kust. Verspreid over het landschap zien we lycische tombes; sommige staan nog fier overeind, andere zijn omgevallen of scheefgezakt. Aan de andere kant van het kasteel ligt een klein vissersdorp, waar pensions en restaurantjes wachten tot het volgende zomerseizoen aanbreekt.

Hoewel wij niet op een boot zijn gestapt, kunnen we langs de kust toch enkele delen van de verzonken stad vinden. Het is een gek idee dat deze stad, voor een grote aardbeving in de 2^e eeuw v.C., boven het water lag!

Van Kas naar Fethiye

Als we in Kas aankomen, is het weer helaas omgeslagen en stormt het. We lopen door het centrum, maar met dit weer is er weinig aan. Wel bekijken we het amfitheater nog snel even, want we zijn gek op de oude Griekse en Romeinse bouwwerken die overal in Turkije opgedoken zijn. Dit stadje moet in de zomer echt prachtig zijn, met haar haven en het uitzicht over het heldere blauwe water. Dat geldt waarschijnlijk ook voor het volgende stadje op onze route: Kalkan. Het stormt nog steeds, dus we rijden door naar het beroemde Ölüdeniz. Hier ligt naar het schijnt het mooiste strand van Turkije, genaamd de Blue Lagoon. Het regent nog steeds als we er aankomen, maar gelukkig wordt het al snel even droog. We wandelen langs het zandstrand, waar slechts enkele andere mensen te vinden zijn. Hier zouden we best een duik willen nemen! Vanwege het weer slaan we dat natuurlijk over, net als een bezoekje aan de Vlindervallei verderop.

Griekse evacuatie in 1923

Vlakbij Ölüdeniz ligt nog een andere interessante plaats, die prima te bezoeken is met een beetje bewolking. Het dorpje heet Kayaköy en staat bekend als spookstad. De weg er naartoe lijkt weinig bereden, maar enkele ruime parkeervelden en vele toeristische winkeltjes doen anders vermoeden. Als wij de ingang opzoeken, zien we echter geen enkele andere toerist, dus we hebben de spookstad helemaal voor onszelf.

We lopen langs een deels gerenoveerde kerk, honderden half overeind staande huisjes, een school en een kapel bovenop de hoogste heuvel. Door de donkere wolken met af en toe een straal zonneschijn er tussendoor voelt het alsof we in een sprookje zijn. Helaas is er weinig informatie over het stadje te vinden, dus we zoeken het op internet op. Het blijkt dat er ooit heel veel Grieken woonden in Turkije.

Deze mensen waren christelijk, terwijl de Turkse (destijds Ottomaanse) inwoners allemaal moslims waren. Toen het nationalisme opkwam in het begin van de 20^e eeuw, werden alle minderheden het land uit gejaagd. De inwoners van Kayaköy vluchtten in 1923 dus allemaal terug naar Griekenland, met als gevolg dat de huizen sindsdien leegstaan en langzaamaan afbrokkelen. Ook al is het verhaal nogal treurig, we genieten van de wandeling door deze oude stad. Het landschap met al deze stenen ruïnes ertussen geeft een prachtig gezicht!

Terug naar Antalya

Vanaf Fethiye loopt er een snelle doorgaande weg helemaal naar Antalya. Deze route voert ons niet langs de kust, dus we zien onderweg vooral veel heuvels, dorpjes en steden. We stoppen onder andere in de stad Korkuteli, waar we een restaurantje vinden aan het nabijgelegen stuwmeer. Het eten dat we krijgen – typisch Turkse köfte (gehaktballetjes) - is heerlijk! Als we in Antalya aankomen, is de temperatuur buiten nog steeds heerlijk.

Omdat het al laat is, lopen we een kort stukje over de gloednieuwe boulevard en drinken we een kop koffie in een cafeetje, maar al snel zoeken we ons bed op. De volgende ochtend maken we gebruik van het zonnetje en gaan we op de fiets naar de stad. De boulevard, vanwaar het blauwe fietspad bijna helemaal naar het centrum voert, is pas in 2018 afgerond.

Alles ziet er dus prachtig uit en we verbazen ons over hoe modern het is. De fietstocht is heerlijk! Waar de boulevard stopt, moeten we een stuk omhoog. De stad zelf ligt namelijk bovenop metershoge rotsen. Gelukkig is er een lift (midden op de boulevard!), waar we onze fietsen in zetten en opgelucht ademhalen dat we de steile weg niet op hoeven te trappen.

Downtown Antalya

Met onze fietsen aan de hand, lopen we de smalle straatjes van het oude centrum van Antalya in. Hoewel niet alles open is, zijn er veel toeristische winkeltjes die souvenirs en lekkernijen verkopen. We brengen een bezoekje aan de oudste moskee van de stad, samen met een groep schoolkinderen die een verhaal aanhoren van hun leerkracht. Dan zakken we af naar de haven, waar tientallen masten ons verwelkomen.

De hoge muren met daarvoor het helderblauwe water en alle schepen maken een prachtig plaatje. Nadat we nog wat door de smalle oude straatjes hebben gewandeld, lopen we ook nog even een stukje door de moderne winkelstraat. Dat is een flink contrast! We zijn hier helaas maar kort, maar we kunnen zien dat het een geweldige stad is om wat langer te verblijven. Misschien komen we nog wel eens terug!

Tip: boek je activiteiten in Antalya eenvoudig hier!