Het stond al een paar jaar op onze bucketlist, maar telkens kwam het er niet van: wintersport. Dit jaar zouden we dan eindelijk met een groepje vrienden gaan, maar het werd toch nog even spannend, omdat ik drie weken voor vertrek een stevige blessure aan mijn enkel opliep tijdens het sporten. Gelukkig worden enkels tijdens het skiën niet heel zwaar belast en gaf de fysiotherapeut een kleine week voor we gingen groen licht: ik mocht naar Oostenrijk.
En zo gebeurde het dat we twee dagen na kerst met grote koffers vol geleende skispullen in de auto stapten richting het bekende skidorp Mayrhofen. We vormden een gevarieerd gezelschap: voor mijn vriend en mij was het de eerste keer, een andere vriend had al wat meer ski-ervaring en de laatste twee waren doorgewinterde snowboarders, die al meerdere jaren iedere winter afreisden naar Oostenrijk.
We waren van tevoren bang dat die niveauverschillen misschien problematisch zouden zijn, maar gelukkig bleek het Zillertal, waar Mayrhofen deel van uitmaakt, voor ons allemaal een perfecte uitvalsbasis. Er zijn daar meer dan genoeg blauwe (makkelijke) pistes, maar ook uitdagendere rode (gemiddelde) en zwarte (moeilijke) routes om af te leggen. De verschillende routes komen bovendien vaak weer bij elkaar, waardoor we als we wilden even ieder onze eigen weg konden gaan en daarna gemakkelijk weer samen verder konden.
Een leerproces
Het appartement waarin we verbleven, lag aan de hoofdstraat van Mayrhofen, vlakbij de ‘Penkenbahn’. Dat is de lift die ons iedere dag naar boven bracht. Eenmaal boven kon je verschillende liften nemen die je nog verder de bergen in namen, maar in het begin bleven mijn vriend en ik vooral rondom de Penkenbahn. Daar was namelijk het oefengebied, waar we de eerste twee dagen les hadden.
We hadden allebei wel eens geskied in SnowWorld en ik was een kleine tien jaar geleden met de middelbare school op skireis geweest, maar écht ervaring hadden we niet. De in totaal acht uurtjes skiles in het oefengebied hielpen ons dan ook aardig op weg en ik raad skilessen dan ook zeker aan voor beginnende skiërs.
We wisten door de lessen waar we op moesten letten qua techniek en hadden onze eerste uren op de ski’s bovendien ook de mogelijkheid om van de eerste angst af te komen onder begeleiding van een professional. Vanaf dag drie konden we dan ook goed voorbereid met de anderen mee om te doen waar we echt voor gekomen waren: het Zillertal verkennen op de ski’s.
De omstandigheden voor een weekje wintersport waren tijdens onze vakantie perfect. We hebben prachtig weer gehad en de hele week bijna alleen maar zon en blauwe luchten gezien. En hoewel we misschien wel in de drukste week van het jaar in Mayrhofen waren, was het op de meeste pistes goed te doen met de drukte. Het Zillertal is namelijk groot en kent veel brede pistes, waardoor het toch best fijn skiën was, ook voor mij als beginner tussen alle ervaren wintersporters.
Dat nam niet weg dat het een week van vallen en opstaan was, waarin we het skiën echt moesten leren. Dit nam ook met zich mee dat ik aardig wat grenzen heb moeten verleggen en angsten heb moeten overwinnen voor het ook maar enigszins ging. Zeker in het begin stond ik af en toe te trillen op mijn benen aan de start van een afdaling.
Gelukkig zijn er in het Zillertal genoeg routes die ook voor angsthazen als ik uitermate geschikt zijn. En naarmate de week vorderde, ging het steeds beter. Ik werd minder bang, kreeg meer zelfvertrouwen en ook mijn techniek ging vooruit.
Route 67 en 28
Tijdens onze wintersport hebben we verschillende afdalingen geprobeerd, voornamelijk blauwe pistes, maar ook af en toe een stukje rood. De zwarte pistes vermeden we uit zelfbescherming (nog) angstvallig. Mijn favoriete afdalingen werden route 67 en 28, twee blauwe routes. Die eerste ligt in het gebied ‘Rastkogel’ is alleen te bereiken via de ‘150-er Tux’-lift. In deze enorme lift kunnen, zoals de naam al zegt, maar liefst 150 skiërs en snowboarders staan.
Geen heel comfortabele ervaring, maar gelukkig ben je binnen vijf minuutjes boven en dan sta je bijna meteen bovenaan route 67, waar het uitzicht (zoals overigens op veel plaatsen) adembenemend is. Bovendien is de piste dus erg leuk om af te leggen. Hij leidt je naar beneden via een lange, brede piste, met veel niet al te steile heuvels erin.
Deze heuvels en de lengte van de piste zorgen ervoor dat je lekker veel snelheid kunt maken, maar de breedte van de piste geeft ook de mogelijkheid om goed te oefenen op de juiste skitechniek (bochtjes, bochtjes en nog eens bochtjes) en dat was voor mij geen overbodige luxe. Ook is het op zo’n brede piste nooit te druk en hoef je je dus ook geen zorgen te maken over het eventueel omver skiën of snowboarden van andere wintersporters.
Route 28, gelegen in het ‘Penken’-gebied, vond ik vooral later op de dag heerlijk om te skiën. Het is een populaire route voor skiklasjes en in de week na kerst, hét skihoogseizoen, was het er tussen half 10 ’s ochtends en half 4 ‘s middags vaak te druk om ontspannen te kunnen skiën. Na die tijd, als de zon langzaam onder begon te gaan, was het er echter perfect. V
anaf route 28 had je namelijk bijna continu een fantastisch uitzicht over de bergen en het Zillertal. Met die ondergaande zon erbij zorgde dat voor magische taferelen. De route leidt je via wat smallere paadjes omlaag. Voor de liefhebbers liggen er naast de reguliere baan wat obstakels, in de vorm van hobbeltjes en heuveltjes.
Mij niet gezien tijdens deze eerste skivakantie, maar voor onze ervaren wintersporters was er zo toch wat uitdaging aan deze relatief eenvoudige blauwe route. We eindigden onze dag dan ook vaak hier, waar we zelfs met verzuring in de benen en vermoeide spieren toch nog een paar keer lekker met z’n allen naar beneden konden.
De Harakiri
Route 67 en 28 zijn dus relatief eenvoudig en daarom zeer geschikt voor beginners, maar Mayrhofen en het Zillertal staan ook bekend om de ‘Harakiri’. Dit is het Japanse woord voor zelfmoord en het is de bijnaam van de zwarte route 34. Die bijnaam heeft deze afdaling zeker niet voor niets. De Harakiri bevat de steilste piste van Oostenrijk en alleen al de aanblik van deze piste, met een hellingsgraad van maar liefst 78 procent, bezorgde mij keer op keer de rillingen.
Vanuit de lift die eroverheen gaat, de Knorren richting route 28, hebben we verschillende dappere skiërs en snowboarders naar beneden zien gaan, soms netjes op de latten of op het board, maar ook regelmatig al rollend en vallend. Niet voor niets vinden er op de Harakiri jaarlijks gemiddeld 70 helikoptervluchten plaats, die gevallen wintersporters op moeten halen en naar het ziekenhuis moeten brengen.
Van de Harakiri af skiën, het ultieme doel? Nou, nee, voor mij niet. Ik hield mijn hart al vast bij iedere skiër die ik naar beneden zag gaan, laat staan dat ik er zelf vanaf zou moeten. Ik was heel tevreden met ontspannen routes als de 67 en de 28, waarop ik én mijn techniek kon oefenen én waarop ik van het uitzicht kon genieten (want oprecht, het Oostenrijkse berglandschap is zó mooi in de winter).
Het type afdaling waarop ik me alleen maar druk moet maken over de vraag of ik überhaupt wel heelhuids beneden kom, vermijd ik als beginner (en angsthaas) liever. Toch was het indrukwekkend om vanuit de Knorrenlift te kijken naar skiërs van formaat die zich op spectaculaire wijze en met een knap staaltje van techniek van de Harakiri af werkten. Way to go, zullen we maar zeggen.
